انسان از خواب بيدار نمى‌شود و پنبه غفلت را از گوش بيرون نمى‌كند. و آن‌گاه از نومه غفلت متنبه شود كه سرمايه تحصيل سعادت از دستش رفته و جز حسرت و ندامت باقى نمانده است.

دعا و ختام‌

بار خدايا! كه قلوب اوليا را به نور محبت منور فرمودى و لسان عشاق جمال را از ما و من فرو بستى، و دست فرومايگان خودخواه را از دامن كبريائى كوتاه كردى، ما را از اين مستى غرور دنيا هشيار فرما؛ و از خواب سنگين طبيعت بيدار و حجاب‌هاى غليظ و پرده‌هاى ضخيم خودپسندى و خودپرستى را به اشارتى پاره كن؛ و ما را به محفل پاكان درگاه و مجلس قدس مخلصان خداخواه بار ده؛ و اين ديو سيرتى و زشت‌خويى و درشت‌گويى و خودآرايى و كج نمايى را از ما بركنار فرما؛ و حركات و سكنات و افعال و اعمال و اوّل و آخر و ظاهر و باطن ما را به اخلاص و ارادت مقرون نما.

بارالها! نعم تو ابتدايى است «داد حق را قابليت شرط نيست» [1] و نوال تو غير متناهى، باب رحمت و عنايتت مفتوح است و خوان نعمت بى‌پايانت مبسوط، دلى شوريده و حالى آشفته، قلبى داغ‌دار و چشمى اشكبار، سرى سودايى بى‌قرار، و سينه‌اى شرحه شرحه آتش‌بار مرحمت فرما؛ و خاتمه ما را به اخلاص به خودت و ارادت به خاصّان درگاهت، يعنى ديباچه دفتر وجود و خاتمه طومار غيب و شهود، محمّد و آل و اهل بيت مطهرش- صلوات اللَّه عليه و عليهم اجمعين- به انجام رسان.

وَالْحَمْدُللَّه أوّلًا وَآخِراً وظاهِراً وباطِناً.

به اتمام رسيد به دست فانى مؤلف فقير در عصر روز جمعه چهارم‌

شهر محرم الحرام سنه يكهزار و سيصد و پنجاه و هشت هجرى [قمرى‌].

وَعَلَى اللَّه التُّكْلانُ فِى الافْتِتاحِ وَالاخْتِتامِ.

[1] ر. ك: حديث 17، صفحه 309.