فصل دوم ستّاريت حق و غيور بودن او

] پس اى عزيز، بيدار شو و پنبه غفلت را از گوش برون كن و خواب غفلت را بر چشم خود حرام نما؛ و بدان‌كه تو را خداى تعالى براى خود آفريده؛ چنانچه در حديث قدسى مى‌فرمايد: «

يابن آدم خلقت الأشياء لأجلك، وخلقتك لأجلي» [1]

. يعنى «اى پسر آدم، همه چيز را براى تو آفريدم و تو را براى خود آفريدم». و قلب تو را منزلگاه خود قرار داده.

تو و قلب تو يكى از نواميس الهيه هستيد؛ حق تعالى غيور است نسبت به ناموسِ خود؛ اين‌قدر پرده‌درى مكن به ناموسِ حق تعالى؛ دست درازى را روا مدار. بترس از غيرت حق تعالى كه تو را در اين عالَم همچنان رسوا كند كه هر چه خواهى اصلاح كنى نتوانى.

تو در ملكوت خود در حضور حضرات ملائكه و انبياء عظام پرده ناموس الهى را پاره مى‌كنى، و اخلاق فاضله را، كه به واسطه آنها اوليا تشبّه به حق پيدا مى‌كنند، تسليم غير حق مى‌كنى و قلب خود را به دشمن حق مى‌دهى و شرك مى‌ورزى در باطن ملكوتِ خود؛ بترس از آن‌كه حق تعالى علاوه بر آن‌كه ناموس ملكوت تو را پاره كند و تو را پيش انبياء عظام و ملائكه مقرّبين مفتضح و رسوا كند، در همين عالَم تو را مفتضح كند و مبتلا كند به فضيحتى كه جبران‌پذير نباشد و پاره شدن عصمتى كه وصله‌بردار نباشد. حق تعالى «ستّار» است ولى «غيور» هم هست؛ «ارحم الراحمين» است ولى «اشدّ المُعاقِبين» هم هست. ستر مى‌فرمايد تا وقتى از حد نگذرد. ممكن است خداى نخواسته اين كار بزرگ و اين رسوايى ناهنجار غيرت را بر ستر غلبه دهد، چنانچه در حديث شريف شنيدى‌ [2].

پس قدرى به خود آى و رجوع به خدا كن و بازگشت به سوى او نما، كه خداى تعالى رحيم است و پى بهانه مى‌گردد براى رحمت. اگر رجوع كردى، به غُفران خود ستر

[1] ر. ك: الجواهر السنيّة، ص 361؛ علم اليقين، ج 1، ص 381.

[2] ر. ك: صفحه 45.