مى‌فرمايد عيوب گذشته را و نمى‌گذارد كسى بر آن مطلع شود، و تو را صاحب فضيلت مى‌كند و اخلاق كريمه را در تو جلوه مى‌دهد، و تو را مرآت صفات خود مى‌فرمايد و اراده تو را در آن عالم كاركن مى‌فرمايد، چنانچه اراده خود [او] در همه عوالم نافذ است.

چنانچه [در] حديثى منقول است كه وقتى كه اهل بهشت قرار گرفتند، نامه‌اى از جانب حق تعالى براى آنها مى‌آيد كه مضمونش اين است: «از جانب زنده پاينده‌اى كه نمى‌ميرد به سوىِ زنده پاينده‌اى كه نمى‌ميرد. من هر چه را مى‌خواهم موجود شود به او مى‌گويم باش، پس موجود مى‌شود؛ تو را هم امروز قرار دادم كه هر چه را مى‌خواهى بشود امر كن، مى‌شود» [1].

تو خودخواهى اين‌قدر نداشته باش، تو اراده خود را تسليم حق كن، ذات مقدس هم تو را مظهر اراده خود مى‌فرمايد؛ تو را متصرّف در امور خود قرار مى‌دهد؛ مملكت ايجاد را در آخرت در تحت قدرت تو قرار مى‌دهد، و اين غير تفويض محال باطل است؛ چنانچه در محل خود معلوم است‌ [2].

هان اى عزيز تو خود دانى، مى‌خواهى اين را بپذير يا آن را، كه خداى تعالى بى‌نياز است از ما و همه مخلوقات و اخلاص ما و همه موجودات عالم.

مقام سوم ريا در اعمال‌

] در آن چند فصل است:

فصل: در تصرّف شيطان و مكائد نفس در اين مقام‌

] بدان‌كه «ريا» در اين مقام از مقامات ديگر بيشتر و شايع‌تر است؛ زيرا كه ما مردم نوعاً اهل آن دو مقام نيستيم؛ از همين جهت شيطان از آن طريق وارد بر ما نمى‌شود.

[1] «مِنَ الحَيِّ القيّومِ الّذي لا يَمُوتُ إلى الحَيِّ القَيُّومِ الَّذي لا يموتُ. أَمّا بَعْدُ، فإنّي أقولُ لِلشَّيْ‌ءِ كُنْ فيكونُ وقَدْ جَعَلْتُكَ تقولُ لِلشَّي‌ءِ كُنْ فيكونُ». (الفتوحات المكّية، ج 3، ص 295؛ علم اليقين، ج 2، ص 1061)

[2] ر. ك: الحكمة المتعالية، ج 6، ص 369؛ شرح المنظومة، ج 3، ص 624.